Exitstrategie
Bertrand, intussen, die liet betijen. Hij was nauwelijks nog in Brussel, had geen flauw benul van wat ons bezig hield of waar we aan werkten, en schoof toenemend gemor over de incompetentie in Parijs aan de kant met het aloude “geef elkaar allemaal een handje en doe jullie best”. Benoît werkte halftijds, Henri werkte sinds kort vier vijfden. Lara nam ontslag. Giuliano was actief aan het zoeken naar een andere job. Overal in Hypher was er stront aan de knikker. Cynische corporate-overlevingskunstenaars noemen dat natuurlijke afvloei die vanzelf ontstaat na een reeks ingrijpende veranderingen in een bedrijf. Het financieel team werd opgedoekt. Een mederoker met wie ik vaak gemoedelijke babbels in het Nederfrans voerde, begon zijn eigen bedrijf. Het contingent Nederlandse sales (denk flamboyante pakken met strepen, sigaren, directe humor en veel zelfvertrouwen) was aan het verkruimelen. De Duitsers schermden af waar ze mee bezig waren.
In niets herkende ik in Hypher nog het oude Horvath & Coninck. Het middelgrote, beleefde en bezorgde bedrijf van weleer, dat hard werk, competentie en een zekere horizontaliteit waardeerde, was weggeveegd door het medogenloze, verticale en byzantijnse monster in Parijs. Incompetentie tierde welig, en elke andere manager was een zetbaas van vader of zoon Duval.
Het is moeilijk om enkel in tekst weer te geven hoe veelvormig en dreigend de schaduw was die Maccha Chag had geworpen over mij als belaagde werknemer. Het was de dood van de duizend kleine messteken. Zijn constant uitstellen van feedback. Zijn vage bijvragen. Zijn grandioze, nietszeggende presentaties als hij in Brussel was. Zijn niet-nagekomen beloftes. Zijn giftige e-mails als ik ziek was of van thuis uit werkte. Nooit vijandig genoeg om uit te printen en te tonen als definitief bewijs dat het hier ging om een controlerende, manipulerende baas, maar ook nooit solide genoeg om iets uit te vissen over wat hij verlangde van zijn ondergeschikten.
Na Chags maneuver op m’n verjaardag besloot ik het er op te wagen en ging ik spreken met een vertrouwenspersoon in HR, iemand die net als ik nog het oude Horvath & Coninck had gekend, en me zelfs mee had helpen aanwerven. Diane Mestdagh was haar naam, een Bruxelloise van begin de veertig die wat men “goed geconserveerd” noemt, was. Ze sprak vrij goed Nederlands. Ik had nooit het hart om haar uit te leggen wat haar naam betekende. Misschien wist ze het zelf. Ik legde haar omzichtig uit dat ik een totale vertrouwenscrisis had in m’n manager en vroeg of Hypher me misschien niet kon ontslaan.
“Heb je overwogen om hierover te praten met de baas van je baas? Bertrand Beaulieu, toch?”
Ik grijnsde als een zieke wolf.
“Bertrand vertrouw ik ook niet.”
“Ok. En heb je zicht op een andere functie, misschien?”
“De ambitie heb ik altijd al gehad, maar ik ben de gevangene van m’n meest in het oog springende talent: Engels. Daardoor voel ik me meer een soort leraar Engels dan wat anders.”
“Hoe lang werk je al voor ons?”
“Bijna vier jaar.”
Diane vouwde haar handen samen.
“Aha. Wel, bij HR hebben we de beleidsmaatregel ingevoerd dat we willen dat mensen niet langer dan drie jaar dezelfde functie uitoefenen. Het probleem is dat als we moeten beslissen over bonussen en salarisverhogingen en andere promoties binnen marketing, we enkel één keer op een jaar Bertrand zien.”
“… die geen flauw idee heeft van waar zijn team mee bezig is.”
“Maar dat weten wij niet.”
“Nu wel.”
“Goed. Dit blijft allemaal vertrouwelijk. Heb je bewijs van het… slecht functioneren van Maccha Chag als jouw manager?”
“Indirect. Maar als ik wegga, ben ik zijn derde ondergeschikte in even veel jaren die vertrekt. Dat wil toch iets zeggen?”
Diane trok een ernstig gezicht. Ik had me op voorhand geïnformeerd bij Carla, die me te kennen had gegeven dat Chag één van de redenen was dat ze ontslag genomen had. Ze had er aan toegevoegd dat hij haar voorganger Kevin nog veel erger had behandeld.
“We gaan dit opvolgen. Het zou jammer zijn als Hypher Financial Solutions iemand als jou zou verliezen. In de regel doen we dat niet, mensen ontslaan als ze er om vragen. Maar we zullen zien of er andere oplossingen te bedenken zijn.”
HR, dat ik nog zo bespot had om zijn knulligheid, kwam inderdaad in actie. Bovendien kreeg ik te horen via Henri dat Bertrand al een tijdje in de clinch lag met Maccha omdat resultaten van zijn kant uit bleven. Christine Henault, onze interne communicatiespecialist, vertrouwde me eveneens toe dat er frustratie was omtrent Maccha. HR stuurde een e-mail naar het content marketingteam. Blijkbaar had Maccha in 2014 nooit de documenten van de werknemersevaluatie doorgestuurd. Stoïcijnse Alexandre vertoonde bijna openlijke minachting voor onze baas. Tijdens een bespreking rond een ambitieus webproject dat ik zelf had ontwikkeld, vroeg ik Bertrand of, als hij het project zou goedkeuren, hij me er alleen de leiding over zou geven – dus dat ik op gelijke hoogte zou komen als Maccha, Benoît, Henri en Christine.
Twee weken later stond ik onder de zonovergoten portiek van Hypher te roken en praatte ik met de Nederlandse sales, Friso, waar ik op m’n allereerste werkdag samen met m’n eerste baas, Michel, mee was gaan eten. Friso kwam uit Eindhoven, hield van vettige grappen en carnval.
“Hoi Anton. Al even geleden dat ik je zag!”
“Inderdaad Friso. Hoe gaat het?”
“Nou, best goed. Wist je al dat ik wegga bij Hypher?”
“Nee. Heb je ander werk gevonden?”
“Ja, ik ga volgende maand aan de slag bij een Iers IT-bedrijf.”
Ik knikte.
“Ik begrijp het. Veel mensen vertrekken of willen vertrekken.”
“Ja, hoe kan het ook anders man? Dit bedrijf is z’n eigen doodvonnis aan het tekenen.”
“Door de Franse bedrijfscultuur, die clasht met internationale ambities?”
“Precies. Hoe kan je een globale strategie verwachten van een bedrijf waar de raad van bestuur volledig bestaat uit blanke Franse mannen van tussen de 40 en de 60?”
Opnieuw knikte ik.
“En waar alles rond zonnekoning Duval draait.”
“Ja, dan heb je ’t wel gezien. In Nederland kan je absoluut niet toetreden tot een raad van bestuur als je geen werkervaring hebt in het buitenland. M’n toekomstige werkgever is dan wel Iers maar in hun bestuur zitten er Noren, Duitsers, Slovenen en Nederlanders.”
“Allemaal mannen?”
“Nee, drie vrouwen. Ook een homoseksueel.”
“Hoe weet je dat?”
“Wel, ik vroeg ‘t ‘m niet natuurlijk,” lachte Friso, “maar het was zeer obvious.”
Rond twee uur die dag kreeg ik telefoon. Maccha Chag was in Brussel, hoewel ik hem het merendeel van de dag niet gezien had. Wat ik wel gezien had, was dat er werknemers van HR rond hem zweefden als vleesvliegen. Een goed teken. De telefoon kwam uit de vergaderzaal Abraham Lincoln, een verdiep lager. Het was Maccha.
“Hi Anton. Could you come down and join us in meeting room Abraham Lincoln?”
“Sure, I’ll be there in a minute.”
Toen ik uit de lift stapte (want fuck trappen) en ik binnen keek in de vergaderzaal, zag ik dat buiten Maccha ook Bertrand en een HR-acoliet aanwezig waren. Ik wist instinctief dat ze me ofwel gingen ontslaan, ofwel dat ik één of andere vernederende reprimande zou krijgen. Het was het eerste.
“While we believe you have some considerable talents, such as your language skills, we were hoping that you’d be more of a storyteller. Despite requests on our part to evolve more in this direction, we feel this evolution hasn’t happened. As such, we are letting you go.”
De hele tijd bleef ik Maccha’s ondoordringbare blik vasthouden. Bertrand zat er bij met een gezicht alsof hij zonet een drol in zijn kopje koffie ontdekt had. De HR-man vervulde vlotjes zijn taak als beul en schoof me enkele documenten voor. Ze hadden m’n adres fout. Hij verliet de zaal om dat te corrigeren, wat me in een ongemakkelijke stilte achterliet met Maccha en Bertrand. Ik keek naar het mica tafelblad om oogcontact te vermijden. Wat moest ik zeggen? “You’re a fucking sociopath, Maccha!” Nee. Ontslagen worden was zo erg nog niet. Maar het was wel een bluts in m’n ego. Vooral omdat de reden zo compleet buitenaards klonk. Ik, een slechte verhalenverteller? Ik, die al meer dan 30 kortverhalen, 7 manuscripten en talloze satirische artikels geschreven had? En wat voor “requests”? Het had geen zin. Ik was vrij. Was het de bunzenbrander van HR onder Maccha’s anus die er voor gezorgd had dat hij me liet ontslaan? En wat wist Bertrand werkelijk van dit alles? Maakte het iets uit?
Een uur later zat ik op de trappen buiten aan Hypher Financial Solutions. Ik rookte een laatste sigaret met Giuliano.
“You’re free, man,” zei hij, “when I heard the news, I was happy for you.”
“Thanks. But it still stings a bit.”
“I understand. But you know, the same happened to me three years ago before I came to work here. I was hired here and had two months of double pay. It was the best thing that could have happened to me.”
Ik glimlachte en tikte een askegel af.
“So what did they say to you about me getting fired?”
“Oh, that you weren’t functioning as they hoped you would and that it had absolutely nothing to do with the upcoming budget cuts. So I asked if you were going to get replaced. Bertrand said they didn’t know yet. So, yeah, bullshit reason.”
“Seems like it. Well, at least you’re now free of all my poop jokes.”
“Wouldn’t that have been great? That they’d have fired you because of your poop jokes?”
“Imagine explaining that to a future employer.”
Onze sigaretten waren op.
“Come to Ghent some time, Giuliano. Tell the others I’ll miss them.”
“We’ll miss you too.”
We gaven elkaar een broederlijke knuffel.
Ik ademde diep uit, stapte naar de tramhalte en sloot m’n ogen. Vier jaar Brussel. Vier jaar financiële software proberen marketen. Aangenomen door een gestoorde, ontslagen door een gestoorde, allebei in de zomer. Het leven is cyclisch.
Bertrand, intussen, die liet betijen. Hij was nauwelijks nog in Brussel, had geen flauw benul van wat ons bezig hield of waar we aan werkten, en schoof toenemend gemor over de incompetentie in Parijs aan de kant met het aloude “geef elkaar allemaal een handje en doe jullie best”. Benoît werkte halftijds, Henri werkte sinds kort vier vijfden. Lara nam ontslag. Giuliano was actief aan het zoeken naar een andere job. Overal in Hypher was er stront aan de knikker. Cynische corporate-overlevingskunstenaars noemen dat natuurlijke afvloei die vanzelf ontstaat na een reeks ingrijpende veranderingen in een bedrijf. Het financieel team werd opgedoekt. Een mederoker met wie ik vaak gemoedelijke babbels in het Nederfrans voerde, begon zijn eigen bedrijf. Het contingent Nederlandse sales (denk flamboyante pakken met strepen, sigaren, directe humor en veel zelfvertrouwen) was aan het verkruimelen. De Duitsers schermden af waar ze mee bezig waren.
In niets herkende ik in Hypher nog het oude Horvath & Coninck. Het middelgrote, beleefde en bezorgde bedrijf van weleer, dat hard werk, competentie en een zekere horizontaliteit waardeerde, was weggeveegd door het medogenloze, verticale en byzantijnse monster in Parijs. Incompetentie tierde welig, en elke andere manager was een zetbaas van vader of zoon Duval.
Het is moeilijk om enkel in tekst weer te geven hoe veelvormig en dreigend de schaduw was die Maccha Chag had geworpen over mij als belaagde werknemer. Het was de dood van de duizend kleine messteken. Zijn constant uitstellen van feedback. Zijn vage bijvragen. Zijn grandioze, nietszeggende presentaties als hij in Brussel was. Zijn niet-nagekomen beloftes. Zijn giftige e-mails als ik ziek was of van thuis uit werkte. Nooit vijandig genoeg om uit te printen en te tonen als definitief bewijs dat het hier ging om een controlerende, manipulerende baas, maar ook nooit solide genoeg om iets uit te vissen over wat hij verlangde van zijn ondergeschikten.
Na Chags maneuver op m’n verjaardag besloot ik het er op te wagen en ging ik spreken met een vertrouwenspersoon in HR, iemand die net als ik nog het oude Horvath & Coninck had gekend, en me zelfs mee had helpen aanwerven. Diane Mestdagh was haar naam, een Bruxelloise van begin de veertig die wat men “goed geconserveerd” noemt, was. Ze sprak vrij goed Nederlands. Ik had nooit het hart om haar uit te leggen wat haar naam betekende. Misschien wist ze het zelf. Ik legde haar omzichtig uit dat ik een totale vertrouwenscrisis had in m’n manager en vroeg of Hypher me misschien niet kon ontslaan.
“Heb je overwogen om hierover te praten met de baas van je baas? Bertrand Beaulieu, toch?”
Ik grijnsde als een zieke wolf.
“Bertrand vertrouw ik ook niet.”
“Ok. En heb je zicht op een andere functie, misschien?”
“De ambitie heb ik altijd al gehad, maar ik ben de gevangene van m’n meest in het oog springende talent: Engels. Daardoor voel ik me meer een soort leraar Engels dan wat anders.”
“Hoe lang werk je al voor ons?”
“Bijna vier jaar.”
Diane vouwde haar handen samen.
“Aha. Wel, bij HR hebben we de beleidsmaatregel ingevoerd dat we willen dat mensen niet langer dan drie jaar dezelfde functie uitoefenen. Het probleem is dat als we moeten beslissen over bonussen en salarisverhogingen en andere promoties binnen marketing, we enkel één keer op een jaar Bertrand zien.”
“… die geen flauw idee heeft van waar zijn team mee bezig is.”
“Maar dat weten wij niet.”
“Nu wel.”
“Goed. Dit blijft allemaal vertrouwelijk. Heb je bewijs van het… slecht functioneren van Maccha Chag als jouw manager?”
“Indirect. Maar als ik wegga, ben ik zijn derde ondergeschikte in even veel jaren die vertrekt. Dat wil toch iets zeggen?”
Diane trok een ernstig gezicht. Ik had me op voorhand geïnformeerd bij Carla, die me te kennen had gegeven dat Chag één van de redenen was dat ze ontslag genomen had. Ze had er aan toegevoegd dat hij haar voorganger Kevin nog veel erger had behandeld.
“We gaan dit opvolgen. Het zou jammer zijn als Hypher Financial Solutions iemand als jou zou verliezen. In de regel doen we dat niet, mensen ontslaan als ze er om vragen. Maar we zullen zien of er andere oplossingen te bedenken zijn.”
HR, dat ik nog zo bespot had om zijn knulligheid, kwam inderdaad in actie. Bovendien kreeg ik te horen via Henri dat Bertrand al een tijdje in de clinch lag met Maccha omdat resultaten van zijn kant uit bleven. Christine Henault, onze interne communicatiespecialist, vertrouwde me eveneens toe dat er frustratie was omtrent Maccha. HR stuurde een e-mail naar het content marketingteam. Blijkbaar had Maccha in 2014 nooit de documenten van de werknemersevaluatie doorgestuurd. Stoïcijnse Alexandre vertoonde bijna openlijke minachting voor onze baas. Tijdens een bespreking rond een ambitieus webproject dat ik zelf had ontwikkeld, vroeg ik Bertrand of, als hij het project zou goedkeuren, hij me er alleen de leiding over zou geven – dus dat ik op gelijke hoogte zou komen als Maccha, Benoît, Henri en Christine.
Twee weken later stond ik onder de zonovergoten portiek van Hypher te roken en praatte ik met de Nederlandse sales, Friso, waar ik op m’n allereerste werkdag samen met m’n eerste baas, Michel, mee was gaan eten. Friso kwam uit Eindhoven, hield van vettige grappen en carnval.
“Hoi Anton. Al even geleden dat ik je zag!”
“Inderdaad Friso. Hoe gaat het?”
“Nou, best goed. Wist je al dat ik wegga bij Hypher?”
“Nee. Heb je ander werk gevonden?”
“Ja, ik ga volgende maand aan de slag bij een Iers IT-bedrijf.”
Ik knikte.
“Ik begrijp het. Veel mensen vertrekken of willen vertrekken.”
“Ja, hoe kan het ook anders man? Dit bedrijf is z’n eigen doodvonnis aan het tekenen.”
“Door de Franse bedrijfscultuur, die clasht met internationale ambities?”
“Precies. Hoe kan je een globale strategie verwachten van een bedrijf waar de raad van bestuur volledig bestaat uit blanke Franse mannen van tussen de 40 en de 60?”
Opnieuw knikte ik.
“En waar alles rond zonnekoning Duval draait.”
“Ja, dan heb je ’t wel gezien. In Nederland kan je absoluut niet toetreden tot een raad van bestuur als je geen werkervaring hebt in het buitenland. M’n toekomstige werkgever is dan wel Iers maar in hun bestuur zitten er Noren, Duitsers, Slovenen en Nederlanders.”
“Allemaal mannen?”
“Nee, drie vrouwen. Ook een homoseksueel.”
“Hoe weet je dat?”
“Wel, ik vroeg ‘t ‘m niet natuurlijk,” lachte Friso, “maar het was zeer obvious.”
Rond twee uur die dag kreeg ik telefoon. Maccha Chag was in Brussel, hoewel ik hem het merendeel van de dag niet gezien had. Wat ik wel gezien had, was dat er werknemers van HR rond hem zweefden als vleesvliegen. Een goed teken. De telefoon kwam uit de vergaderzaal Abraham Lincoln, een verdiep lager. Het was Maccha.
“Hi Anton. Could you come down and join us in meeting room Abraham Lincoln?”
“Sure, I’ll be there in a minute.”
Toen ik uit de lift stapte (want fuck trappen) en ik binnen keek in de vergaderzaal, zag ik dat buiten Maccha ook Bertrand en een HR-acoliet aanwezig waren. Ik wist instinctief dat ze me ofwel gingen ontslaan, ofwel dat ik één of andere vernederende reprimande zou krijgen. Het was het eerste.
“While we believe you have some considerable talents, such as your language skills, we were hoping that you’d be more of a storyteller. Despite requests on our part to evolve more in this direction, we feel this evolution hasn’t happened. As such, we are letting you go.”
De hele tijd bleef ik Maccha’s ondoordringbare blik vasthouden. Bertrand zat er bij met een gezicht alsof hij zonet een drol in zijn kopje koffie ontdekt had. De HR-man vervulde vlotjes zijn taak als beul en schoof me enkele documenten voor. Ze hadden m’n adres fout. Hij verliet de zaal om dat te corrigeren, wat me in een ongemakkelijke stilte achterliet met Maccha en Bertrand. Ik keek naar het mica tafelblad om oogcontact te vermijden. Wat moest ik zeggen? “You’re a fucking sociopath, Maccha!” Nee. Ontslagen worden was zo erg nog niet. Maar het was wel een bluts in m’n ego. Vooral omdat de reden zo compleet buitenaards klonk. Ik, een slechte verhalenverteller? Ik, die al meer dan 30 kortverhalen, 7 manuscripten en talloze satirische artikels geschreven had? En wat voor “requests”? Het had geen zin. Ik was vrij. Was het de bunzenbrander van HR onder Maccha’s anus die er voor gezorgd had dat hij me liet ontslaan? En wat wist Bertrand werkelijk van dit alles? Maakte het iets uit?
Een uur later zat ik op de trappen buiten aan Hypher Financial Solutions. Ik rookte een laatste sigaret met Giuliano.
“You’re free, man,” zei hij, “when I heard the news, I was happy for you.”
“Thanks. But it still stings a bit.”
“I understand. But you know, the same happened to me three years ago before I came to work here. I was hired here and had two months of double pay. It was the best thing that could have happened to me.”
Ik glimlachte en tikte een askegel af.
“So what did they say to you about me getting fired?”
“Oh, that you weren’t functioning as they hoped you would and that it had absolutely nothing to do with the upcoming budget cuts. So I asked if you were going to get replaced. Bertrand said they didn’t know yet. So, yeah, bullshit reason.”
“Seems like it. Well, at least you’re now free of all my poop jokes.”
“Wouldn’t that have been great? That they’d have fired you because of your poop jokes?”
“Imagine explaining that to a future employer.”
Onze sigaretten waren op.
“Come to Ghent some time, Giuliano. Tell the others I’ll miss them.”
“We’ll miss you too.”
We gaven elkaar een broederlijke knuffel.
Ik ademde diep uit, stapte naar de tramhalte en sloot m’n ogen. Vier jaar Brussel. Vier jaar financiële software proberen marketen. Aangenomen door een gestoorde, ontslagen door een gestoorde, allebei in de zomer. Het leven is cyclisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten